Deaver Jeffery Lekcja jej Ĺmierci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

mogą do woli gwałcić umysły studentów, ale ich ciała są nietykalne. Gdyby Jennie
doniosła na mnie, Larraby mogłaby odkryć mój związek z Susan i miałbym problemy.
Przyleciałem z powro�tem do New Lebanon i poprosiłem Jennie o spotkanie.
Powiedziałem, że chciałbym się rozstać z nią w kulturalny sposób. Dodałem, że
mam dla niej książkę pamiątkę po naszym związku. Zgodziła się. Poszliśmy na
spacer. Trafiliśmy nad jezioro.
I zamordowałeś ją.
Tak, zamordowałem. Wydawało się, że Gilchrist zastanawia się, czy coś
jeszcze można powiedzieć o Jennie Gebben. Uznał, że nie. Dodał: Zabiłem
Saylesa i Okuna, bo... Zacisnął dłonie, przechodząc do pod�sumowania.
...byli moimi wrogami.
Ten postrzelony zastępca w Lewisboro to też twoja robota.
Byłem zadowolony... że to nie ty. Naprawdę nie chciałem, żebyś to ty
otworzył te drzwi. Lekko skinął głową.
Dam ci godzinę czasu rzekł Corde.
Jest ktoś na zewnątrz?
Tylko jeden zastępca.
Zatem jest to nieoficjalna wizyta? Gilchrist spojrzał na Cor�de^ z pewną
dozą szacunku. W porządku. Rzuć kluczyki od samo�chodu.
Przyszliśmy tu pieszo.
Nie rozśmieszaj mnie.
Corde rzucił w końcu kluczyki na środek podłogi. Gilchrist włożył je do
kieszeni.
Nic jej nie jest?
Oczywiście, że nie. Związałem jej ręce i nogi. To wszystko. Zakne�blowałem
jej usta.
Zakneblowany człowiek może się udusić. Pisano o tym w biuletynie FBI. Corde
zanotował tę informację koślawym pismem na fiszce.
Gilchrist wziął walizkę. W piwnicy powiedział tylko. Podszedł do drzwi i je
otworzył. Stanął na szczycie schodów i włączył światło.
Corde krzyknął: Sarah, tu tata!
Brak odpowiedzi. Zakneblowana. Przecież mówiłem rzekł nie�cierpliwie
Gilchrist.
Corde wyjął kajdanki i podszedł do Gilchrista. Przykuję cię do rury
centralnego ogrzewania.
Nie. Zawarliśmy umowę.
Przysięgam, że dam ci godzinę czasu, ale najpierw muszę dostać córkę albo
na miejscu cię zabiję.
Gilchrist przyjrzał się oczom Corde'a. Myślę, że jesteś w stanie. W porządku.
Chodz za mną. Pokażę ci. Trudno znalezć to miejsce.
Nie, zostaniesz tutaj.
Profesor wzruszył ramionami i powiedział: Na dole musisz skręcić w lewo, pójść
korytarzem, potem... Corde wysunął do niego kajdanki.
...kilka schodków do góry. Nie panikuj. Ona czuje się dobrze. Na�prawdę
dobrze. Gilchrist mówił jak pediatra, który wyleczył dziecko z wysokiej
gorączki.
Corde poczuł kwaśny zapach mężczyzny starego ubrania, potu. Na�gle zdał sobie
sprawę, że stoją bardzo blisko siebie.
Gilchrist, sięgając po kajdanki, spokojnie zamknął długie palce na nadgarstku
Corde'a, paznokcie wbił w skórę. Odchylił się do tyłu i rzucił w dół schodów,
pociągając za sobą Corde'a.
Detektyw na próżno próbował chwycić się poręczy. Rewolwer wystrze�lił, kula
uderzyła w ścianę. Razem stoczyli się po ostro zakończonych so�snowych
stopniach. Trzaski i głuche uderzenia. Corde usłyszał, że strzeli�ło mu w lewym
nadgarstku. Broń wypadła mu z ręki. Rozległ się głośny łoskot, gdy uderzył głową
w chwiejącą się poręcz. Usłyszał też kolejne szczęknięcie w stawach,
prawdopodobnie w ręce lub nodze Gilchrista.
Odbijali się po drewnianych stopniach, aż w końcu zwalili się na beto�nową
podłogę. Znieruchomieli. Leżeli skuleni niczym kochankowie w zim�ny poranek. W
małej mrocznej piwnicy otaczały ich zardzewiałe narzę�dzia, rozrzucony węgiel i
kilka puszek z farbą. Poza nimi nikogo nie było.
Wynton Kresge leżał na brzuchu na masce zielonego pontiaka gotowy d0 strzelania.
W takiej samej pozycji wiózł swoim oldsem zabitego jelenia, gdy wracał z
polowania. Na jego palcach odcisnął się wzorek z kolby re�mingtona. Czuł zapach
smaru do broni i benzyny. Pomyślał, że Corde jest w środku cholernie długo.
Potem usłyszał odgłos wystrzału. Krótki trzask. W oknach na dole odbił się
błysk.
Frontowe drzwi czy tylne. Frontowe czy tylne?
Do cholery, wybierz.
Kresge wstał, zawahał się i potem pobiegł wysuszonym trawnikie Wpadł do środka
otwartymi drzwiami.
Bill! wrzasnął. W odpowiedzi mocne uderzenie pogrzebaczem rozcięło mu
policzek. Ciężko upadł na plecy. Karabin wypadł mu z rąk, ka�wałek deski ze
ściany rozprysł się na drzazgi po uderzeniu śrutem. Gorą�ca krew napłynęła mu do
oka i do ust. Zobaczył rozmytą sylwetkę Gilchri-sta. Kulejąc, podchodził już, by
podnieść broń. Prawa ręka profesora była opuchnięta i brudna od krwi. Miał też
zakrwawioną twarz.
Bill! zawołał Kresge, plując krwią.
Gilchrist chwycił śrutówkę i skierował ją w kierunku twarzy Kresge' Ten obrócił
się, próbował się odczołgać. Usłyszał, jak Gilchrist mruknął, naciskając spust.
Uświadomił sobie, że w komorze jest łuska po naboju. Kresge modlił się, by
profesor nie potrafił ponownie załadować broni.
Usłyszał podwójne szczęknięcie zamka i odgłos starej łuski upadającej na
werandę.
Nie jęknął Kresge, po omacku szukając swojego pistoletu. Wy�padł z
kabury i nie mógł go znalezć. Przeczołgał się kolejne kilka cali i przycisnął do
balustrady z kutego żelaza. Na plecach poczuł chłodny do�tyk lufy karabinu.
Potem usłyszał wystrzał.
Kolejny i kolejny. Gilchrist zatoczył się i chwycił za pierś i brzuch, przeszyte
kulami wystrzelonymi przez Corde'a. Karabin spadł na Kres�ge^. Ten chwycił go i
po omacku wycelował w kierunku lasu. Gilchrist opadł na kolana, a potem
przewrócił się do przodu.
Wyntona Kresge'a otoczyła głucha cisza. Chwilę pózniej rozbił ją na�tarczywy
głos, który kazał zapomnieć mu o uldze. Bill Corde rozpaczał: Sarah, co ja ci
zrobiłem? Co ja zrobiłem?
Szedł niepewnym krokiem. Trawa i wyrastające z ziemi korzenie smaga�ły go po
nogach. Wołał zachrypniętym głosem: Sarah, Sarah?! Wypło�szone ptaki zrywały
się z gniazd na ziemi, gdy przechodził obok. Czasami docierało do niego echo
jego wołania, co na krótko dawało mu fałszywą nadzieję.
Skręcił sobie nadgarstek, spadając ze schodów, ale nie zgodził się na żaden
opatrunek, tylko szybko pobiegł szukać córki.
Albo jej ciała, jak teraz zaczął z rozpaczą myśleć. Nie było jej ani w do�mu,
ani w garażu.
Dopingowany poczuciem straty, z chaosem myśli w głowie, Bill Corde przeczesywał
pięć akrów trudno dostępnego terenu wokół posiadłości las zarośnięty
splątanymi krzewami, wydmy pokryte igliwiem, kilka głę�bokich sadzawek i połacie
luznej ziemi, gdzie łatwo można było wykopać płytki grób. Pozszywany Wynton
Kresge krążył z desperacją po tym sa�mym terenie. Tak samo jak Corde bał się, że
znajdzie płacheć świeżo prze�kopanej ziemi. Nie wyobrażał sobie, jak można [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki